Epilog – Każdy przedmiot pragnie opowiedzieć swoją historię

No i jak Wasze wrażenia po przeczytaniu całości? Za tydzień ukaże się post z kilkoma ciekawostkami, podziękowaniami i adresem nowego bloga.

~ * ~

Kolejny błysk flesza oślepił Sati na ułamek sekundy.

Koniec roku szkolnego zbiegł się w czasie z wystawą organizowaną przez Mystic Seaport w Connecticut, do którego trafiło złote astrolabium w drewnianej skrzynce wraz z kluczem i Pieśnią o Cydzie oraz listem Ramira. Gdy zrozumieli, że to koniec ich małej przygody, bo nie ma już czego szukać, postanowili podzielić się ze światem swoim odkryciem, zaczynając właśnie tutaj, w muzeum poświęconym historii żeglarstwa. Wystawa miała trwać równy tydzień i ani dnia dłużej, ponieważ wspólnie zadecydowali, że skarb należy odesłać do Hiszpanii, czyli tam, gdzie miał trafić cztery wieki temu. Amy zasugerowała również, że być może ten gest zapewni duszy Corteza spokój.

Sati stała właśnie obok Jamesa przed przeszkloną gablotką zawierającą owoce ich rocznych poszukiwań. Obok postawiono tabliczkę z opisem przedmiotów znajdujących się w środku oraz okoliczności, w jakich zostały utracone, a także tłumaczeniem wiadomości Ramira i pięcioma nazwiskami ich odkrywców, w tym Sati Kingston.

W tłumie dojrzała tatę, który pomachał jej na znak, że już najwyższa pora się ulotnić. Całkiem nieźle zniósł wieść, że jego córka uczestniczyła w prawdziwym poszukiwaniu skarbu. Najpierw wygłosił jej tyradę o lekkomyślnym narażaniu swojego zdrowia (szybko powiązał to z prawdziwym powodem zejścia do studni), a potem uściskał ją mocno i powiedział, że jest z niej bardzo dumny, chociaż ma niczego podobnego więcej nie robić.

- To do zobaczenia po wakacjach – powiedziała do Jamesa.

- Co? - zapytał zaskoczony. - To znaczy, że wracasz?

Amy i Alex właśnie przeszli obok nich, sprzeczając się z dyrektorem muzeum, który próbował ich przekonać, by pozwolili mu przedłużyć wystawę, ale oni byli nieugięci.

- Gadałam z tatą – powiedziała, szeroko się uśmiechając. - Pamiętasz, jak mówiłam ci, że złożył papiery rozwodowe? No właśnie. Oboje doszliśmy do wniosku, że potrzebujemy świeżego startu. Dlaczego nie mielibyśmy zacząć w Whiton?

- Czy to znaczy, że dasz mi się wreszcie zaprosić na prawdziwą randkę? - zapytał Jim.

Sati zaśmiała się, widząc jak Jasmine wdzięczy się do fotografów, którzy na okrągło pstrykali jej zdjęcia.

- Nie potwierdzam. Nie zaprzeczam. - Mrugnęła do niego figlarnie i oddaliła się w miejsce, w którym zniknął jej ojciec.