Rozdział 7 - Złote coś

Tym razem będzie krótko, bo nie chciałam rozdrabniać następnej sceny. Zostały 2 rozdziały i epilog.

~ * ~

Posąg z bliska wydał się Sati ogromny. Około dwumetrowa postać anioła z potężnymi skrzydłami stała na postumencie, który wznosił ją o dodatkowe czterdzieści centymetrów. Całość wykonano z szarego kamienia z ogromną dbałością o szczegóły: pięknie wyrzeźbione, niewidzące oczy czujnie obserwowały drogę wjazdową do miasta, zagięcia szaty idealnie imitowały te, które mogłyby pojawić się na prawdziwym materiale, a pierzaste skrzydła sprawiały wrażenie miękkich.

- To co robimy? – zapytała jeszcze raz Amy.

- My będziemy szukały czegokolwiek, co wygląda inaczej niż powinno, a Jaz stanie na czatach – zarządziła Sati i szybko dodała: – Daj nam znać, jeśli ktoś będzie się zbliżał. I przestańże wreszcie macać ten zegarek!

            Jasmine pokazała jej język, i chowając pudełeczko do torebki, odeszła kilka kroków, żeby móc wypatrywać niechcianych gości. Upewniwszy się, że nie grozi im zdemaskowanie, skinęła do dziewczyn. Sati obeszła pomnik dokoła, usiłując dostrzec cokolwiek, co różniłoby się od reszty, a kiedy nie zauważyła niczego takiego, wgramoliła się na piedestał i zaczęła błądzić palcami po strukturze kamiennej figury, poszukując jakichś niedoskonałości, które mogłyby świadczyć o tym, że ktoś przy nich majstrował. Amy robiła dokładnie to samo, tyle że z drugiej strony. Niestety, niczego nie udało im się znaleźć, choć przeczesały każdy milimetr posągu.

            - Psst, ktoś idzie – ostrzegła Jaz, biegnąc w ich stronę. Dziewczyny szybko zeskoczyły z podwyższenia i przycupnęły na nim razem z szatynką, udając, że o czymś plotkują.

            Okazało się, że osobą, która napędziła im strachu był starszy mężczyzna zostawiający przy wejściu niewielką miseczkę, zapewne z jedzeniem dla bezdomnych kotów. Wykonawszy tę czynność, wspiął się z trudem po czterech schodkach i zniknął w domu.

            - Znalazłyście coś? – szepnęła cicho Jasmine. Obie smętnie pokręciły głowami.

            - Zabrakło mi czasu, żeby dobrze obejrzeć głowę, możliwe, że coś przegapiłam – stwierdziła z nadzieją blondynka, ale zanim wstała, Amy złapała ją za ramię.

            - Daruj sobie. Próbowałam wciskać oczy, ciągnąć za uszy; nic tam nie ma.

            Jaz przygryzła lekko wargę, jakby ważąc słowa:

            - Myślicie, że się pomyliłyśmy? Że od początku nie chodziło o anioła?

            Sati mruknęła tylko z niezadowoleniem, więc Jasmine skupiła całą uwagę na czerwonowłosej, która właśnie zeskoczyła z podwyższenia i wpatrywała się w nie podejrzliwie, mrucząc pod nosem:

            - Może źle się do tego zabrałyśmy.

W odpowiedzi na pytające spojrzenia dziewczyn, szybko dodała:

- Trudno byłoby coś umieścić w aniele ze względu na jego budowę, z drugiej strony spory prostopadłościan pod nim byłby idealną kryjówką… na cokolwiek, no nie? – Amy zabrała się za opukiwanie i obmacywanie struktury kamiennego podwyższenia. Sati szybko do niej dołączyła, a Jaz zajęła poprzednią pozycję, choć nie mogła powstrzymać się przed rzucaniem ukradkowych spojrzeń w ich stronę.

Blondynka przyznała w myślach rację Amy, jak tylko lepiej przyjrzała się postumentowi. Była to toporna, szara bryła, której jedynym ozdobnikiem był sposób, w jaki obramowano jej ścianki; Sati przywodziło to na myśl najprostsze ramki na zdjęcia, tyle że z dodatkiem małych piórek w każdym rogu, co więcej: nie najlepiej wykonanych. Nikt nie zwróciłby uwagi na piedestał, mogąc podziwiać doskonałą figurę anioła. Czyż nie o to mogło chodzić Ramirowi?  

- Sati, chodź tutaj. Chyba coś mam! – krzyknęła Amy, ale Jasmine syknęła, żeby ją uciszyć.

Gdy tylko Sati do niej podbiegła, Amy wskazała na niewielką szczelinę, która ukazała się po odsunięciu pióra w prawym górnym rogu. Jaz walczyła ze sobą z całych sił, żeby obserwować Whiton, a nie nowe odkrycie.

- Masz coś, co można by tutaj włożyć? – zapytała czerwonowłosa.

Panna Kingston zastanowiła się przez chwilę.

- Klucz! – W pośpiechu ściągnęła go z szyi i przyłożyła do dziurki. Z trudem powstrzymała jęk rozczarowania, gdy okazało się, że stopka klucza była za szeroka.

- Mam pilniczek, nada się? – Jaz już grzebała w workowatej torbie w biało-niebieskie paski. Znalazła go tam z zaskakującą prędkością i podała Amy, która, odgarnąwszy wpadającą jej do oczu grzywkę, ostrożnie wsunęła pilnik do szpary. Gdy natrafiła na opór – najpewniej koniec szczeliny – poruszała nim we wszystkie strony, niestety, na niewiele się to zdało.

- Wydaje mi się, że z boku jest jakieś zagłębienie o dziwnym kształcie… jakby płatkach kwiatu albo zawijasie. Sama nie wiem, ale ten pilnik raczej nam się nie przyda – zdecydowała w końcu, wysuwając przedmiot z podłużnej dziurki.

Sati przyjrzała się ozdobnej części klucza. „Zawijas” był wyjątkowo dobrym słowem na określenie delikatnie wijącego się wokół szafiru srebrnego drutu, który razem z kamieniem tworzył elegancki uchwyt. Zbliżyła go do szczeliny, i kiedy dostrzegła, że rozmiar idealnie pasuje, zawahała się. Coś mogło pójść nie tak, klucz mógł utknąć w środku; czy warto było ryzykować jego utratę? Spojrzała na dziewczyny; wydawały się podekscytowane. Ze świstem wypuściła powietrze z płuc i wsadziła go do środka, dociskając do wyrzeźbionego wewnątrz zawijasa.

Coś kliknęło, zazgrzytało i ścianka podwyższenia uniosła się odrobinę, pozostawiając mniej więcej dziesięciocentymetrowy prostokątny otwór.

- Nie wsadzę tam ręki – powiedziała Jasmine, która, słysząc odgłosy świadczące o pewnym postępie, porzuciła swoje stanowisko i z ciekawością zaglądała im przez ramię.

Sati i Amy wymieniły szybkie spojrzenia.

- Nie ja – powiedziały obie. Sati odrobinę szybciej niż Amy.

- A niech to, nienawidzę was! – warknęła rozzłoszczona czerwonowłosa. – Poświećcie mi. Albo nie, wolę nie wiedzieć, ile tam musi być robali.

            Wsunęła rękę w głąb podwyższenia i wyciągnęła ją równie szybko, piszcząc, odskakując i strzepując z siebie pająki. Jaz szybko do niej dołączyła.

            Sati zadeptała dwa z nich, próbujące uciekać z kawałka brudnego materiału, który Amy udało się wyciągnąć. Podczas gdy dziewczyny histeryzowały, blondynka urwała kawałek gałęzi z pobliskiego drzewa bzu i za jego pomocą odwinęła szmatę, by upewnić się, że nie ma w niej żadnych niespodzianek.

            Jej oczom ukazał się złocisty, choć pokryty wieloma warstwami kurzu i brudu, okrągły przedmiot ozdobiony tajemniczymi rzeźbieniami, z jedną wskazówką przypominającą średnicę. Podniosła go szybko, z obrzydzeniem wrzuciła materiał z powrotem i delikatnie wysunęła klucz, przykrywając piórkiem dziurkę; towarzyszył temu odgłos pocierania kamienia o kamień.

            Gdzieś niedaleko wąskimi uliczkami poniosło się echo otwieranych okiennic, więc Sati pociągnęła za sobą, nieco już spokojniejsze, dziewczęta, mamrocząc coś o rabanie, który narobiły.

            Marta już na nie czekała.

            Po powrocie wysłuchały tyrady odnośnie bycia nieodpowiedzialnymi i niebezpieczeństw, jakie czyhają na młode kobiety o tej porze, a następnie pod jej czujnym okiem odmaszerowały do swoich pokoi. Na szczęście, Jasmine po wielu namowach zgodziła się włożyć znalezisko do torebki (jedynej na tyle dużej, by je zmieścić). Aż strach pomyśleć, że musiałyby tłumaczyć wychowawczyni, co to za dziwny przedmiot i dlaczego jest taki brudny.  

            Następnego dnia trudno było im się skupić, zajęcia ciągnęły się w nieskończoność, a one przez cały czas siedziały jak na szpilkach, wymieniając porozumiewawcze uśmiechy. W końcu zabrzmiał upragniony ostatni dzwonek.

Jaz ogłosiła, że musi coś załatwić i szybko pobiegła w kierunku schodów.

- Jim, możemy pogadać? – zapytała, zalotnie trzepocząc rzęsami.

Chłopak przyjrzał jej się uważnie i zwrócił się do Alexa:

- Dasz nam chwilę?

- Jasne, będę w pokoju. – Blondyn wbiegł po schodach i zniknął za zakrętem.

James spojrzał na nią wyczekująco.

- No więc zbliżają się święta – powiedziała Jaz, kołysząc się na palcach – i pomyślałam sobie, że byłoby miło, gdybyś miał coś, co by ci o mnie przypominało przez te dwa tygodnie, więc… - Wyciągnęła przed siebie ręce, na których spoczywał mały prezent zapakowany w ciemnobrązowy papier i owinięty kremową wstążką. – Wesołych świąt, Jimmy.

Brunet wpatrywał się przez chwilę w pakunek spoczywający na jej dłoniach, potem przeniósł wzrok na nią i ze smutkiem zauważył, że musiało jej bardzo zależeć. Wyglądała dzisiaj wyjątkowo ładnie. W jasnoniebieskiej sukience do kolan i z lekko pofalowanymi włosami wyglądała na łagodną i delikatną dziewczynę, tylko jej oczy pozostały pomalowane tak mocno, jak zawsze; postanowił więc skupić się na nich.

- Przepraszam, ale nie mogę tego przyjąć, Jasmine – powiedział ostrożnie. – To bardzo miłe z twojej strony, ale ja niczego dla ciebie nie mam. – Widząc, że Jaz już otwiera usta, żeby coś powiedzieć, szybko dodał: – To wcale nie znaczy, że kupiłbym coś dla ciebie, gdybym wiedział, że zamierzasz dać mi prezent. Chodzi tylko o to… Jaz, ja… – próbował ubrać swoje myśli w odpowiednie słowa – nie jestem twoim chłopakiem. Nigdy nie kryłem, że nie chce nim być. Jesteś świetną dziewczyną i w końcu znajdziesz sobie wymarzonego faceta, ale to nie będę ja. Prawdę mówiąc… Prawdę mówiąc ja już mam kogoś, kogo lubię.

Brunet czekał na jakąkolwiek reakcję z jej strony, ale Jasmine po prostu stała tam i patrzyła na niego, jakby żadna z informacji, których jej udzielił, do niej nie docierała. Pomyślał, że lepiej będzie dać jej trochę czasu do przyswojenia nawału wiadomości, więc odwrócił się z zamiarem odejścia, ale zatrzymał go wściekły głos dziewczyny.

- Ty… cholerny mężczyzno! – wykrzyknęła szatynka, nie mogąc wymyślić bardziej obraźliwego określenia. – Jeszcze zmienisz zdanie! Zobaczysz, jak tylko odkryjemy skarb, to będziesz błagał, żebym zwróciła na ciebie uwagę!

James spojrzał na nią. Gdyby wzrok mógł zabijać, od razu padłby trupem, ale w tej chwili bardziej interesowało go coś zupełnie innego.

- Przepraszam, CO zrobicie? – zapytał uprzejmie, nie dowierzając własnym uszom.

- Znajdziemy… ojć. – Jej twarz wyrażała zdziwienie, które niemal natychmiast zmieniło się w niedowiarzenie. – Czy ja to powiedziałam na głos?

Gdy potwierdził skinieniem głowy, jęknęła zrozpaczona.

- Zabiją mnie! – Próbowała go wyminąć i wbiec po schodach, ale zagrodził jej drogę.

- O nie, młoda damo, nie wykręcisz się tak łatwo. – Spojrzał na nią groźnie. – A teraz szczegóły, proszę.

W międzyczasie w toalecie dla dziewcząt na pierwszym piętrze Amy – jako pełnoprawny znalazca – czyściła nad umywalką znaleziony dzień wcześniej przedmiot wszystkim, czym się dało: mydłem, pastą do zębów, a nawet zwędzonym z kuchni płynem do mycia naczyń. Powoli zaczynało to dawać efekty, wydobywając prawie już zapomniany błysk świecidełka.

Sati opierała się o drzwi, blokując możliwość wejścia postronnym osobom i przyglądała się poczynaniom czerwonowłosej. Choć dalej nie wiedziały, czym ów krążek jest, to bardzo podobał im się metal, z którego był wykonany, a wszystko wskazywało na to, że było nim złoto. Prawdziwe złoto.

Miały więc już srebrny klucz z autentycznym kamieniem szlachetnym i złote coś. A przynajmniej tak im się wydawało, bo przecież nie mogły pójść do jubilera i narazić poszukiwań na ujawnienie. Świadomość, że to może być tylko niewielkim procentem całego skarbu, rozpalała ich wyobraźnię niezwykle mocno.

Kiedy Amy uznała, że przedmiot wygląda przyzwoicie i można go dotykać, nie brudząc sobie przy tym rąk, wytarła go papierowymi ręcznikami i wsadziła ostrożnie do torby. Co jak co, ale zniszczenie go nie wchodziło w grę, przynajmniej dopóki nie wykombinują, jaką wskazówkę kryje, a to, że należy go w jakiś sposób wykorzystać do dalszych poszukiwań było jasne jak słońce; z każdym poprzednim przedmiotem tak było. Teraz musiały tylko odkryć, o co tym razem chodzi. I właśnie dlatego zeszłego wieczora umówiły się na spotkanie po lekcjach w pokoju numer siedem, by móc rozwikłać zagadkę. Nie wiedziały tylko, że będzie czekała na nie niespodzianka, jak tylko przekroczą próg pomieszczenia.

- Więc szukacie skarbu, tak? – zapytał wygodnie rozparty na łóżku James.

- Powiedziałaś mu?! To miała być tajemnica! – wykrzyknęła zirytowana Amy w stronę siedzącej obok niego Jasmine. Sati zamknęła drzwi, upewniwszy się, że na korytarzu nie było nikogo, kto mógłby ich usłyszeć.

- Niechcący! Nie chciałam, naprawdę. Ale on nikomu nie powie, nie powiesz prawda? – Szatynka spojrzała błagalnie na Jima, który bezczelnie się uśmiechał.

- Oczywiście, że nie. Jestem naprawdę dobry w dotrzymywaniu tajemnic. Prawda, Sati? – zapytał, zaczepnie unosząc brew.

Pocałunek. Suche, nagrzane przez słońce wargi.

- Co? – zapytała, zdając sobie sprawę, że ktoś zadał jej pytanie.

Jasmine wyglądała na naprawdę zniecierpliwioną.

- O czym on mówi? O czym ty mówisz? – powtórzyła, patrząc nagląco na Sati, a później na Jamesa.

            - O kluczu! – Ta myśl przyszła do niej nagle i była niczym olśnienie. – Jim wiedział, że to ja rozwaliłam ścianę, ale nigdy nikomu o tym nie powiedział. Właśnie, dzięki. A teraz już sobie idź.

Sati złapała za klamkę i szarpnęła ją, chcąc zobrazować jak niemile widziany jest w pokoju.

- Nie ma mowy! Normalnie wyśmiałbym wasze starania i uznał je za dziecinne zabawy, ale Jasmine wspomniała, że coś znalazłyście…

- Jaz! – jęknęła Sati, zatrzaskując drzwi.

            - …więc lepiej przyzwyczajcie się do mojej obecności, bo nigdzie się nie wybieram – dokończył z satysfakcją, która doprowadziła Amy i Sati do szewskiej pasji.

Czyli plan „unikanie Jamesa” właśnie szlag trafił…